Ayık olmak ne zor..

gidecek yer arıyorum şimdilerde.. uzak, olabildiğine uzak bir yöreye. yorgunluğu kolayına dinmeyecek belli olan seviden uzağa.. başka ülkelere, sınırlar ardına, alkol aymazlığına sığınsam da, bedenim de geliyor ya benle her yere, tövbeler tövbesi.. kendimle kalamıyorum.

kendimin de ne olduğunu bilemiyorum ya şu sıralar. bir yerde unutmuş olma olasılığım var. o yer neresi ise artık, beni çağırır durur. Gelemem sana kendim.. her nerede isen; n'lur iyi kal bir zaman olduğun gibi. ne zordu geceler çıktın hep sabaha, direnmeyi bildin desteğin oldukça ayakta kal bir kaç dem daha.

her yanımda izleri var kaçtığım yılların, madem ki bırakacaktı neden bunca iz bıraktı? bilmez değildi desteğim olduğunu, çekildiğinde söneceğimi. yoksa hepsi bir ihanetin yahut bir cinayetin aşamaları mıydı? 25'imde bulduğum çocukluğumu 30'umda öldüren ve beni kendimsiz bırakan cani değildir demek ne zor.

o sokaklar ki şimdi sürüldüğüm, bir zaman benim yurdumdu . çocukluğumu (ki 25'imdeydim bulduğumda) katleden sokaklarımı da çaldı ya benden ne desem, nasıl söylesem karşılamayacak bu hainliği.

ya bir hainden vefa beklemek ne kadar akıllıca? yalanların senin olsun bana kendimi ver.. lütfen..